Ben bir anlamda bir düşünme tarzının, karşıt bir düşünme tarzının karşısında propagandasını yapıyorum.
Kolum yukarı kalkar olgusunu kolumu yukarı kaldırırım olgusundan çıkarırsak geriye ne kalır? İnsan kalır.
Felsefi hastalığın ana nedeni-tek yanlı bir diyet:insanın düşüncesini yalnızca tek bir örnekle beslemesi.
Felsefe, başka türlü sanki bulanık ve kaypak olan düşünceleri, açık kılmalı, keskin olarak sınırlamalıdır.
Bir şeyin adını sorabilmek için insanın zaten bir şey bilmesi (ya da bilebilmesi) gerekir. Ama neyi bilmesi ?
Dilegetirilemeyen bir yanıtın sorusu da dilegetirilemez. Gizem yoktur. Bir soru sorulabiliyorsa, yanıtlanabilir de.
Bir insan kilitli olmayan, ama içeriye doğru açılan bir kapıyı boyuna itiyor, çekmek aklına gelmiyorsa, odada hapistir.
Dünyadaki başka insanların bana dünya hakkında söyledikleri, benim dünya deneyimimin çok küçük ve önemsiz bir kısmıdır.
Mantık yalnızca gerçeklikle ilgilenir. Bu yüzden de tümceler YALNIZCA gerçekliğin resimleri oldukları ölçüde tümcedirler.
Ölümden sonraki yaşama ilişkin esas soru, onun gerçek olup olmadığı değil, gerçekse bile bunun ne gibi sorunları çözdüğüdür.
Başkalarına, senin için ifade ettiğinden daha fazla bir şey ifade edemez. Sana neye mal olmuşsa, onlar da o kadar ödeyecekler.
Benim ruhum demeyi yeğlediğim gerçekten yalnız bir tek ruh dünyası var ve ancak onunla başkalarının ruhu dediğim şeyi kavrarım.
Sise bakıyorsun ve bu yüzden hedefin zaten yakın olduğuna kendini Ludwig Wittgenstein Sözleri inandırıyorsun. Ama sis dağılır ve hedef hala görünürde değildir.
Bir hayvanı, öfkeli, korkmuş, üzgün, sevinçli, ürkmüş olarak canlandırabiliriz kafamızda. Peki ya umutlu olarak? Neden yapamayız bunu?
Dil, konuşmak, yazmak, bir otobüsle seyahat etmek, birisiyle buluşmak gibi, geniş bir faaliyetler alanının karakteristik bir devamıdır.
Mantığın tüm önermeleri totolojinin genellemeleridir ve totolojinin tüm genellemeleri mantığın önermeleridir, bunlardan başka mantıksal önerme yoktur.
Biz, felsefe yaparken, tıpkı uygar insanların ifadelerini duyan, onlar üzerinde yanlış bir yorum yapan ve sonra da ondan en tuhaf sonuçları çıkaran vahşilere, ilkellere benzeriz.
Şişenin içinden dışarı çıkmak isteyen ama sürekli cama toslayarak, sersemleyen sineğe: dışarısını https://www.neguzelsozler.com görebilirsin bunu anlıyorum, ama asla dışarı çıkamazsın! Sen cama toslamaya mahkumsun.
Bir zamanlar, Tanrı’nın her şeyi yaratabileceği, ama, yalnızca, mantık yasalarına aykırı bir şeyi yaratamayacağı söylenirdi. Çünkü “mantıksız” bir dünyanın neye benzediğini söyleyemeyiz.
Felsefi şaşkınlığa düşmüş kişi, bir sözcüğün kullanım tarzında bir yasa görür ve, bu yasayı tutarlı bir şekilde uygulamaya çalıştığında, paradoksal sonuçlara götüren durumlarla karşılaşır.
Acaba yaptığımızın ne kadarı düşünme biçimimizi değiştiriyor, yaptığımın ne kadarı düşünme biçimimi değiştiriyor, hepsinden önemlisi yaptığımın ne kadarı insanları düşünme biçimlerini değiştirmeye ikna ediyor.
Bulanık bir kavram, bir kavram mıdır ? Belirsiz bir fotoğraf bir kişinin bir resmi midir ? Hatta belirsiz bir resmin yerine temiz olanını koymak her zaman bir avantaj mıdır ? Çoğu kez tamamen gereksinim duyduğumuz, bu belirsizlik değil midir ?
Düşünmeye bir sınır çizmek için, bu sınırın iki yanınıda düşünebilmemiz gerekirdi (yani düşünülmeye elvermeyeni düşünebilmemiz gerekirdi.) Sınır, öyleyse, yalnızca dilin içinde çizilebilecektir ve sınırın ötesinde kalan düpedüz saçma olacaktır.
Dil düşünceyi örter. Öyle ki, örtünün dış biçiminden, örtülen düşüncenin biçimi konusunda sonuç çıkarılamaz, çünkü örtünün dış biçimi, tamamiyle başka amaçlar için kurulmuştur; gövdenin biçimini belli etmek amacıyla değil. Gündelik dilin anlaşılması için yapılan sessiz düzenlemeler, korkunç derecede karmaşıktır.
Düşünmenin meydana geldiği yerden söz edeceksek, bu yerin, üstüne yazdığımız kağıt ya da konuşan ağız olduğunu söylemeye hakkımız vardır. Ve kafadan ya da beyinden düşüncenin yeri olarak söz edersek, bu, “düşünmenin yeri” ifadesini farklı bir anlamda kullanmaktır. Kafaya düşünmenin yeri demenin sebeplerinin neler olduğunu araştıralım.
