Halit Ziya Uşaklıgil Sözleri

Bu kalp kimin kalbi olabilirdi? Bütün etrafındakilerin kalpleri ondan uzaklaşmış idi; hiç, hiçbir müşfik kalp görmüyorduk i o şifa verecek gözyaşlarını serpmeye muktedir olabilsin, şimdi artık hepsiyle yabancılaşmış idi, hepsiyle.

Kaç kere bunu söylemek için cesaret etmek istemişti, fakat kendisini meneden bir şey vardı. Zannediyordu ki, onu söyleyecek olursa Behlül gülecek, eğlenecek, bütün etraftan, bu çamların arasından alay kahkahası patlayacak, ona: Lakin çocuk! Seninle eğlendiler, diyecekler. O zaman? O zaman artık ölmek lazım gelecek.

Sevmek, sevmek istiyordu. Hayatında yalnız bu eksikti: fakat hayatta her şey bundan ibaretti. Sevmek, evet, saadet yalnız bununla elde edilebilirdi. (.) Sevmek istiyordu, hummalar içinde mecnunca (delice) bir aşk ile sevecek bir mesut olacaktı. (.) Nefes alamıyor, boğuluyordu; bu mezardan çıkmak,yaşamak, sevmek istiyordu.

Gözlerini kapayarak bütün bu bedbaht aşk macerasını sıra ile, tekmil levhalarıyla ( bütün tablolarıyla ) görmek istiyordu ve aynı zamanda karaciğerinden sancının için için gelen tehdidini duyuyordu. Zaten ruhunun o acısıyla vücudunun bu illeti birbirine öyle sıkı sıkı merbut ( bağlı ) idi ki biri uyanırken mutlaka ötekini uyanmış bulurdu.

Eğlenmek. Bu kelimenin manası Behlül’de değişime uğramış idi. O hakikatte hiçbir şeyden eğlenmezdi. Bütün eğlence yerlerine koşardı, bütün gülünecek şeyleri arardı, ihtimal herkesten ziyade gülerdi; fakat eğlenir miydi? Eğleniyor görünürdü, onun için eğlenmek, eğleniyor görünmekti. Bütün gülüşlerinnin, eğlenişlerinin altında saklı bir can sıkıntısı vardı ki onu daima bir zevkten diğerine sevk ederdi.