Hep seni düşünmek için kimsenin yüzüne bakmadım...

Nasıl bir zamanda yaşıyoruz anlayamadım. Neden gidenler hâlâ dönmüyor?

Yoruldum dedikçe, yokuş oldunuz.

Kırıldıkça içimize kapandık, buna "sen değiştin" dediler.

Zaten sen her zaman “az sonra gidecek” gibiydin.

İnsan hiç affetmeyeceği birini de özlermiş. 

Sevdi de diyemiyorum sevmedi de.

Bazı şeyler hala mümkün; lakin mühim değil..

Yaramın nerde olduğunu bilmiyorum. Yalnız bir yerlerim acıyor, çok acıyor..

Bir bulut ol yağmuru bahane et gel.

Bırak hakikat incitsin seni, bir yalan avutacağına.

Mesela bir süre sonra unutuyorsun. Hissettiklerini, yaşadıklarını, sesini... Ama işte en çok şunu soruyor insan kendine; Neden sevmedi?

…insanların bıraktığı izler genellikle yara oluyor.

Uzaktayken sevmek mümkündü.
Dokunmadan, hissetmeden,
Sevmenin ne olduğunu bilmeden sevmek.

Bu kadar uzak olup, kalbimde uyuman ne tuhaf.

Bana binlerce kez iyi ki varsın dedikten sonra yokmuşum gibi davrandın.

Ziyanı yok, gülüşü yeter Usta.

Ah be sevdiğim. Bu sokaklar bizi el ele görmeden yıkılacak.

Sesini duymayalı bir asır geçti sanki,
Gülüşünü görmeyeli ömür bitti.

Senin canın sağolsun ben hallediyorum zaten bir şekilde.