Bu sayfamızda Oruç Aruoba Sözleri, Oruç Aruoba Alıntılar yer almaktadır.
ORUÇ ARUOBA SÖZLERİ
Her insan bir uçurumdur.
Özlem, görememenin yorgunluğudur…
Ne kadar yakınım sana ve ne kadar uzak..
Nasıl olsa öleceğimize göre, yaşamalıyız.
Gerçeklerle baş etmenin en iyi yolu, hayal kurmaktır.
Özlem, hep her şeyi ister. Bir şeyde her şeyi; birisinde herkesi…
Sana büyük acılar vereceğim, çünkü senin büyük sevinçler yaşamanı istiyorum.
Sevgi, iki insanın birbirlerinin yüzlerine bakmaları değil, birlikte aynı yöne bakmalarıdır.
Düş, daha başından, bir anıdır.
Özlem, her şeyi kaplayan boşluktur.
En değerli hayalimdin sen, kendini yıktın!
Dokunamadığın noktalardan gelir yaşamının anlamı.
Yazar, kalemi kendisine sürekli başkaldıran kişidir.
Özlem budur işte: Bomboş bir varlık ve dopdolu bir yokluk.
Özlediğin, gidip göremediğindir; ama, gidip görmek istediğin.
Ayrılış ilişkinin kayıp çocuğudur; özlem de sevginin ikiz kardeşi.
Martılar ile insanların ortaklığı: Mideleri için çıkardıkları gürültü.
En iç, en içten, en içteki sesine Oruç Aruoba Sözleri bile aykırı düşebilir mi kişi? Düşer.
Kişiyi belirleyen hep gerçekler olduğu halde, yaşadığı, hep, hayalleridir.
Yaşam ne denli gecikirse geciksin, ölüm hep zamanında gelir. Ölüm gecikmez.
Arkanı dönmeyi başarabildiğin rüzgarlara; yüzünü döndüğünde nefessiz kalacaksın!
İnsanca özlemler dünyaya uymuyorsa, bozuk olan dünyadır; insanca özlemler, değil.
Felsefe yapmak, kişinin, gelmeyeceğini bildiği birisini beklemesine benzetilebilir.
Sana aldırmaz; öyle hemen de çıkıp gelmez sana, sen onu ne denli bekliyor olsan da.
Biz, artık ayrı olabiliyor idiysek, sen ile ben arasındaki şu ‘ile’, artık yok demektir.
Bütün dert; ötekilerle bir arada yaşamak zorunda https://www.neguzelsozler.com olup, bir arada yaşamaya dayanamamızdır.
Yaşamın, beklediğinin gelmemesi ki, işte: Senin de, gelmeyeceğini bildiğini beklemen olacak.
Özlemi, zaman üretir; ama onu tüketen de odur. Zaman, kendi doğurduğu çocuğu, özlemi, boğazlar.
Ne cevap verir? Diye söylemekten korktuğunuz seni seviyorum cümlesi, bir soru değil ki cevabı olsun.
Özlem, örneğin işitmeyeceğini bildiğin birine yalnızca ona; ama kendi kendine neredesin? diye seslenmendir.
Tam karşımdasın; öyle ki, senden başka hiçbir şeyim olmasaydı da, olabilirdim. Sen, yeterdin var olmam için.
Keşke burada, yanımda olsa da, yağmur birlikte yağsa üzerimize. Keşke orada, yağmur yağmasa üzerine de, ıslanmasa.
Hangisine ağlamalıyım? Hayatımı mahvedip beni bir çırpıda sildiğine mi,onca yaptığına rağmen seni silemediğime mi.
Nedendir bilemiyorum; sana bakınca kendimi görüyorum, sana gelirken kendimden gidiyorum; senden giderken kendime gelemiyorum.
Yaşam geçiştirdiğin bir şey olacak – içinden geçtiğin; geçtikçe geciktirdiğin; sonra da, geçip gitmesine izin verdiğin bir şey.
Her hazdan tadıp kendini tüketen bu zaman hırsızlarının başladığı noktaya dönmediği görülmüyor. Hep en başa dönülüyor ilk kırılan kalbe.
Bil ki, ancak kendin, kendi kendine, hiçbir başkasının yönlendirmesi, öğüt ve salık vermesi olmaksızın, kendin olabildiğin zaman, kendin olabileceksin.
Masumiyete tutkun oluyor bi zaman, an geliyor güzelliğe, bazen zekaya, bazense oluveriyor heveslerin düşkünü. Öncelikleri olmayanın sonrası da kayıpta oluyor.
Kendi olarak, sana gele sana gereksinimi olmadan, seni isteyen. Sensiz de olabilecekken, seninle olmayı seçen. Kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan. O, işte.
Yaşlar eskimese de aşklar eskidi görüyorum. Bir ”şiddetli seçimsizlik” halidir gidiyor. Ne aradığını ve hatta neye ihtiyacı olduğunu bilmeden hayata saldıranlar yağmalıyor kalpleri.
Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da. dünya ne işe oydu; ben de ne isem o oldum uyuşamadık. Hepsi bu.
