Damar Mesajlar

Damar Mesajlar, Damar Sözler, Damar Yazılar, Damardan Mesajlar yer alır.

Unutulmak kadar acıdır bazen yaşamak.

Özlemek denmez buna, bunun adı yangın.

Sen kokuyor yokluğunda içtiğim sigaralar.

Gönül yorgun düştüğünde, yürek dilsiz kalır.

Zor günler, dostu düşmanı ayıklamak için var.

Kalemimin kurşunu bitmiş, öldüremiyorum seni.

Üzülmem mi sanıyorsun yürek ağlar gözden önce.

Oyun bitti perde kapandı gerçek hayata hoş geldin.

Sustuğum yerde sen varsın. Konuştuğum yerde özlemin…

Seni içimde yaşatmak için neleri öldürdüm bir bilsen!

Görmeden seni isteyen gönlüm, görünce nasıl dayansın.

Kötü günde katkısı olmayanın iyi günde hissesi yoktur.

Seninde sevgin yalan, yalan dünya gibi sende yalansın.

İstersem çare, istemezsem bahane bulurum. Sen rahat ol!

Masal kitabı gibisin, okuması güzel ama inanması çok zor.

Ölürsem beni yârimin kalbine gömün. Mekânım cennet olsun.

Sonra geldin güldün papatya tarlası oldu çorak topraklar.

Verdiği umudu geri alan, aldığı ahı da güle güle kullansın.

Gözlerimin rengi standart ama bakışlarım adamına göre değişir.

Kime kıymet versem hayatımı ‘kıyamete’ çevirmesini iyi biliyor.

Çok gördük gemileri yakıp gidenleri, hepsi yüzerek geri geldiler!

Düştüğünde yanında olan değil, kalkman için el uzatandır. Unutma.

Giderken Allah’a emanet ol dedi! Güldüm, zaten başka kimim var ki?

Öyle karmakarışık bir haldeyim ki şimdi. Ağlaya ağlaya gülesim var.

Gel beraber alalım nefesimizi sevdiğim, sensiz boğazımdan geçmiyor.

Size sıradan biriymiş gibi davranan hiç kimseyi sevmeyin. Oscar Wilde

Öyle sessizce öldüm ki defalarca, hiç bir zaman anlaşılmadı yokluğum.

Seni seviyorum, duvar yazısı değil, alın yazısıdır. Herkese söylenmez.

Neyin var? “sorusuna,” Sen yoksun! ” diyesim var. Bildiğin gibi değil.

Artık hayattan bir şey istemiyorum. Benden aldıklarını geri verse yeter.

Cinayet saati neredeydin diye sorarlarsa unutma ‘gidiyordum’ diyeceksin.

Utanılacak bir şey değildir ağlamak, yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı.

Anlamaya çalışma, hayat böyledir işte. Hep o kıyamadıklarımız kıyar bize.

“Sus” be yüreğim, bende biliyorum özlediğimi! Sus ki bilmesin özlediğimi!

Biz gönlümüzde ne gemiler batırdık. Kıçı kırık bir sandalın lafı mı olur!

Gözlerinin ‘kahve’sinden koy ömrüme, kırk yılın hatırına ‘sen’de kalayım.

Toprak gibi sessiz olduğum an bil ki, şimşek gibi gökte gürlüyor feryadım!

Terkedilen çabuk büyür, hüzün kalana düşse de pişmanlık hep gidenin payına!

İntihar köprüsü gibiyim bu günlerde, gözümden de, gönlümden de düşen düşene.

Gerçek şu ki; hayallerimizde ki insanların hayallerinde ki insanlar değiliz!

Her kurşuna yer var yüreğimde. Yeter ki sırtımdan vurmayacak kadar şerefli ol.

Cinayet saati neredeydin diye sorarlarsa eğer unutma; ‘Gidiyordum’ diyeceksin.

Elimdeki resmin yerine kendin olsaydın. Olsaydın da benim yine derdim olsaydın.

Bir gün biri başarırsa şayet, gelmiş geçmiş en büyük devrim “unutmak” olacaktır.

Suç benim değil ki. Şiir kokuyordu bakışların. Yazmamak gözlerine ihanet olurdu.

Ekmeğime hoşçakal sürdün ya sen, ben şimdi ‘aşk’ karınla; sana, ne şiirler yazarım.

Tanıdığımıza pişman olduklarımız çoğaldıkça, yeni tanışacaklarımızdan korkar olduk!

Zor mudur gözlere bakarken aşkı görmek? Yoksa sadece aşk mıdır gözlerdeki tek gerçek?