Ben çocuktum bir keresinde canım çok yandı. Başımı okşayıp bana dediler ki; Birşey olmaz çocuk büyüyünce unutursun. Uzun zaman geçti büyüdüm evet ve acılarımda benimle beraber büyüdü. Hep derdim bedenimden büyüktü benim. Ve dedikleri gibi de oldu. Unuttum o acıyı niye biliyor musun? Çünkü öyle acılar çekmeye başladım ki; Aşk acısını, sevdiklerini tek tek kaybetmenin acısını, insanlara güvenmenin acısını ve en önemlisi de önemsemenin acısını, bana bırak çocukluğumda ki acılarımı bana çocukluğumu bile unutturdu. Artık eskisi gibi bakmıyorum hayata. Çünkü gönül gözüm kör oldu. Eskisi gibi gülmüyorum da , gamzelerimde yok artık. Bazen elimi sol yanıma koyuyorum ulan atıyor mu bu kalp diye işte tak tuk ediyor. Üç beş nefes israfı yapıyoruz hergün. Boş yaşıyoruz da diyemem sağolsun hayat hiç boş bırakmıyor bizi. İki dakika sessiz kalsak içimizde şimşekler çakıp gözümüzde yağmur oluyor. Oksijen de fayda vermiyor artık. O yüzden nikotine sardım kendimi. Sonra dediler ki hayal kur. Eğer hayal kurarsan unutursun acılarını. Tamam dedim. Onu da yaparız. Kaybedecek neyimiz var ki. Hayal kurmak istedim. Olmadı hep hayat gerçekleri vurdu yüzüme. Sen masal kahramanı mısın lan dedi. Hayal kurmak neyine. Sen daha hayatı yaşayamıyorsun. Hayal kurucan da nolucak dedi ondan da vazgeçtim. Umut et dediler. Umud ettim. Birgün herşey düzelir diye. Olur gibi oldu aslında sanki birkaç şey düzeldi gibi. Oda aklımın bana oynadığı oyunmuş. Sadece biraz eğlenmek istemiş o kadar yoksa herşey aynı. Hayat aynı hayat. Ben yine aynı ben. Ama acılar hep farklı.

Unutmak gerçekten bu kadar kolay mı?
Ya da yaşanılanları bir beşikte uyutmak.
Onu unutturdu mu sahiden kendini bir başkası ile avutmak.
Ne kadar saçma değil mi?
Onun ateşi sönsün diye kendi gençliğinden yakmak.

Hiç dönüp baktın mı, şu koskoca şehire. Acaba neler yaşadın, ne kadar üzüldün, nasıl ve kimlerle mutlu oldun. Kaç kez canın yandı, kime sarıldın ağlarken yada sarılacak birini bulabildin mi? Söylesene sana ne ifade ediyor bu şehir. Gündüz kuru bir kalabalık gece ise ardı sıra dizilmiş saçma ışıklar mı yoksa koskoca bir ömüre sığdıramayacağın, bir kaç kelime ile anlatamayacağın yaşanmışlıklar mı? Hiç avazın çıktığı kadar isyan edip bağırdın mı? Veya hiç mutluluktan insanların bu deli mi diyeceği kadar büyük kahkahalar attın mı? Sence bu şehir sadece evler, yollar ve hayatı monoton yaşayan insanlardan mı ibaret. Yoksa her sokağı ayrı bir anı ve her yüz farklı bir hikaye mi? Kısacası yeteri kadar değer verdin mi sana iyisi ve kötüsü ile bir çok anı bırakan bu şehire.
Gerçekten yaşadın mı her duyguyu yeterince.
Yoksa yaşadık ve ölücez diyenlerden misin zamanı gelince?